زخم پای دیابتی تقریباً در یک سوم بیماران دیابتی دیده می شود. زخم پای دیابتی معمولاً به صورت زخم کوچک اما غیر قابل بهبود روی پوست شروع می شود و بسته به شرایط بیمار ، بافت های عمیق را با روند سریع یا کند تخریب می کند. این وضعیت ، که هم بیماران و هم افرادی که از آنها مراقبت می کنند را تحت فشار قرار می دهد ، می توان با افزایش آگاهی درباره مراقبت و کنترل منظم پا ، زخ پا را به میزان قابل توجهی کاهش داد.
دیابت یک مشکل سلامتی است که در سراسر جهان در حال افزایش است و می تواند از 7 تا 70 ساله ها را مبتلا کند. دیابت کنترل نشده سایر مشکلات سلامتی را به همراه دارد. پای دیابتی یکی از آنهاست.
با زخم کوچک شروع می شود:
این زخم ها ممکن است منجر به از دست دادن اندام در برخی از بیماران شود و بخش قابل توجهی از آنها نیاز به مراحل طولانی درمان دارند.
دقت به این کفش ها:
بیماران دیابتی باید به پا ، جوراب و کفش خود دقت کنند. به عنوان مثال ، کفش های باریک و تنگ به راحتی باعث زخم در این بیماران می شود. وجود عفونت قارچی در پا تمایل به ایجاد زخم پا در این بیماران را ایجاد می کند. اضافه وزن و تغییر شکل حاصل از کف پا باعث توزیع نامتعادل بار ، پینه و زخم های پیشرونده در این قسمت ها می شود.
تخریب آهسته اما تدریجی رگ های خونی و شاخه های عصبی بیماران دیابتی در طی سال ها نیز باعث ایجاد زخم در پاها می شود. از آنجا که این بیماران کف پاهای خود را به خوبی احساس نمی کنند ، ممکن است متوجه فرورفتن جسمی در پایشان نشوند ، یا ممکن است ناخواسته با وسایل گرم کننده ای که برای گرم شدن به آنها اعتماد می کنند ، پاهای خود را بسوزانند. چنین شرایطی همچنین می تواند باعث ایجاد زخم هایی در پا شود که درمان آن دشوار و گاهی تهدید کننده زندگی است.
عامل خطر مهم دیگر سیگار کشیدن است. وجود دیابت به خودی خود یک عامل خطر مهم است و اگر دیابتی به سیگار کشیدن ادامه دهد ، احتمال وقوع زخم پا بسیار زیاد است. میزان موفقیت درمان چنین بیمارانی نیز کم است.
شرایط خطرناک مربوط به قلب، کلیه ها و مغز:
بیماران پای دیابتی پس از 5-3 سال زندگی خود را از دست می دهند. این امر به دو عامل اصلی بستگی دارد. اولین عامل این است که آسیب عروقی و عصبی که باعث از دست دادن یک اندام می شود ، نشان می دهد که دیابت از قبل به مرحله پیشرفته رسیده است. این وضعیت همچنین خبردهنده شرایط تهدید کننده زندگی مربوط به قلب ، کلیه و مغز است. عامل اساسی دیگر افزایش تدریجی محدودیت حرکت ناشی از، از دست دادن اندام است ، بنابراین سایر مشکلات سیستم ذکر شده در بالا را نیز تسریع می کند.
درمان پای دیابتی:
کشور ما دارای تجربه و موفقیت چشمگیری در درمان زخم های پای دیابتی است. به منظور جلوگیری از، از دست دادن اندام بیمار ، متخصصان با توجه به نیاز ، از هر تکنیکی که طب مدرن می تواند ارائه دهد ، مانند روش های مراقبت از زخم ، درمان های دارویی ، جراحی های ترمیمی ، درمان های سلولی و درمان های فاکتور رشد اپیدرمی استفاده می کنند.
راه های محافظت از پای دیابتی:
دلایل زیادی برای ایجاد زخم در پای بیماران دیابتی وجود دارد. همانطور که در بالا ذکر شد ، پس از ایجاد زخم ، درمان آن اغلب دشوار است. متأسفانه ، ممکن است حتی در نتیجه پانسمان طولانی مدت ، درمان های دارویی و مداخلات جراحی ، پاهای خود را از دست بدهند. به همین دلیل ، دیابتی ها باید اصطلاحاً پاهای خود را بررسی کنند.
این بیماران باید پا را تمیز نگه دارند ، پوست پاهای خود را هر روز با کرم های مرطوب کننده مالش دهند ، مطابق با توصیه های متخصصان از ناخن مراقبت کنند ، از کفش های پهن و ارتوپدی استفاده کنند ، نباید به طور ناخواسته پاهای خود را به منظور گرم کردن بسوزانند (با تکیه دادن آنها به بخاری یا اجاق گاز ، سعی در گرم کردن آنها با کیسه های آب گرم) و با وجود همه اینها ، در صورت ایجاد زخم دریغ نکنند که در اسرع وقت به متخصص مراجعه کنند.
با وجود همه این فرصت ها ، از نظر “سلامتی” بیماران ، اقوام و متخصصان مراقبت های بهداشتی باید در مورد “زخم های پای دیابتی” آگاهی و توجه داشته و بر جلوگیری از ایجاد زخم تمرکز کنند.
بدون دیدگاه